Są takie chwile, które chwytają za serce...

W sobotę miałam okazję być w szkole poza czasem lekcyjnym, co oznacza, że spotkałam wyłącznie dzieciaki, które mieszkają tam na stałe (jest ich ok. 140 czyli 1/3 wszystkich uczniów). Są to dzieci, które gdyby nie działalność organizacji Suyam Charitable Trust nie miałyby dostępu do edukacji. Niektóre z nich są dosłownie zabrane z ulicy. To niesamowite jak działalność tej organizacji ratuje im życie. Widać to zwłaszcza po starszych uczniach - są bardzo inteligentni i pełni zapału do nauki. Nie wyobrażam sobie jakby to było, gdyby te dzieciaki chodziły niewyedukowane i żebrały na ulicach - bo to by ich zapewne czekało gdyby nie pomoc tej organizacji.

Zaprzyjaźniłam się tutaj zwłaszcza z kilkoma dziewczynkami w wieku ok. 12 lat. Wcześniej poznałam je na zajęciach. Nie sądziłam, że mieszkają w szkole. Są prześliczne, mądre, utalentowane i ciągle uśmiechnięte - mimo że ich domem jest szkoła, a ich rodziną inne dzieci. Muszę przyznać, że od tego czasu wzruszam się niesamowicie za każdym razem, gdy mówią do mnie "siostro".

Te dzieci mają tak niewiele, a doceniają to wszystko tak bardzo,jak tylko się da. Gdy zapytałam czy lubią swoje mundurki szkole, odpowiedziały, że bardzo. Gdy zapytałam czy lubią szkołę, odpowiedziały, że uwielbiają. I można było wyczuć, że są to bardzo szczere odpowiedzi...

Im bardziej poznaję dzieci od strony "nie-szkolnej", tym większą wartość ma dla mnie ich uśmiech. One tak niewiele dostały od życia i tak łatwo wywołać uśmiech na ich buźkach. To, co się ze mną dzieje, gdy widzę ich śmiejących się, to jest po prostu MAGIA. Czuję jakby moje serce się powiększało, a przez całe ciało jakby przepływał ciepły strumień. Tak naprawdę nie da się tego opisać, to jest po prostu coś niesamowitego. Jestem pewna, że widok tych uśmiechniętych buziek zostanie w mojej pamięci do końca życia.

Na zdjęciu jestem uczesana przez dziewczynki, a moje czoło zdobi kropka zwana "bindi" - zdjęcie wstawiam ze specjalną dedykacją dla Szarego ;)